Le droit de grève (3)

Weldra zitten we in de zesde stakingsweek. Weinig origineel, ik weet het, maar geloof me vrij, het is nog saaier als je er middenin zit. Want veel is er ondertussen niet veranderd. De winkels blijven gesloten, de benzine blijft schaars, enkel het geweld, dat gaat op en neer.

Aanvankelijk was de situatie tijdens de staking op Martinique redelijk stabiel. Tot een of andere genie met het briljante plan op de proppen kwam om het meest populaire Antilliaanse feest van het jaar af te schaffen, en dit ter bescherming van de bevolking. Voor het eerst in de geschiedenis vierde Martinique geen carnaval. Uiteraard gingen een heleboel mensen niet echt akkoord met deze beslissing. Een deel van hen toonde dit door stil protest, en vierde carnaval in beperkte kring thuis, een ander deel wilde hun ongenoegen op een iets opvallender manier uiten, namelijk door de boel op stelten te zetten. Ditmaal niet enkel in de hoofdstad, maar ook ver daarbuiten. De nacht van woensdag 25 februari op donderdag 26 februari was er eentje die niet licht voorbij gegaan is. Overal werden auto’s vernield en in brand gestoken, vuilbakken in lichterlaaie gezet, en auto’s ge-carjacked, want rijdende auto’s zijn auto’s waarin nog benzine zit. (Waarheen die overvallers dan willen vluchten op dit kleine eiland, ik weet het ook niet, het zal vast het idee zijn dat telt.) Resultaat van het briljante plan: voor de rest van de week vanaf 16u ’s middags helicopter-patrouilles, en voor de bevolking avondklok vanaf 19u. Proactieve inperking van het geweld heet dat dan.

Een tijdje bleef het rustig, tot vrijdag laatst. Toen kregen een aantal Béké’s (de rechtstreekse afstammelingen van de eerste kolonialen – zie Le droit de grève 2) het in hun blijkbaar niet al te ruime hoofd om ook maar eens te gaan manifesteren in de hoofdstad, want het stakingsrecht en de vrije meningsuiting gelden toch wel voor iedereen, nietwaar? Zeer intelligent plan, vooral gezien hun eerder beperkte populariteit bij de zwarte bevolking. Het gevolg was dan ook een handgemeen tussen beide bevolkingsgroepen, met tal van gewonden als resultaat, het leger dat met een of ander gas tussen beiden kwam om te mensen uit elkaar te drijven (jawel, gas – de fransen hebben blijkbaar nog nooit van het waterkanon gehoord), en uiteraard opnieuw brandende voertuigen, ditmaal op de autostrade. Tot zaterdag middag was de weet-ik-veel-welke-dienst-die-men-ondanks-de-staking-toch-nog-bereid-heeft-gevonden-te-werken, bezig met de wrakken op te ruimen. De plekken gesmolten asfalt in het wegdek zijn nog steeds duidelijk zichtbaar. Hallucinant.

Tijdens het hele gebeuren bevond ik me in het zuiden van het eiland, gelukkig ver van al het geweld. Toen ik ’s avonds echter weer naar huis wilde rijden, was de weg helmaal afgesloten en moest ik rondrijden door tal van kleine straatjes waar ik nog nooit was geweest, en waar honderden zwarten op straat stonden. An sich geen probleem, ware het niet dat de regering de blanken had aangeraden om toch maar liever binnen te blijven, gezien de eerder raciale opschudding van aard van die dag. Bangelijk, in de letterlijke zin van het woord. Aangezien ik het kan navertellen, ben ik er zonder kleerscheuren vanaf gekomen, maar ik was er even niet helemaal gerust in.

Ik herinner me plots nog een geweldig briljant idee, eentje van in het voorjaar van 2008. Een klein blank meisje vond de Franse Antillen dè ideale bestemming voor een expat op d’r eentje: ver, heerlijk tropisch, maar toch met de Europese structuur en dus ook zekerheid en veiligheid.

De Crem, verdraaid, waar zit je man?