Martinique. Voor de buitenwereld: zon/zee/strand & palmbomen
Voor bezoekers: idem + jetlag
Voor expats: werk + een gezonde (?!) dosis misère bij tijd en stond
Daar staan (denk ik dan) de meeste mensen niet bij stil. Als ik afgelopen week tegen mensen vertelde dat ik m'n weekje verlof op de Caraïben doorbracht, trokken ze grote ogen."Hoe/wat/waar?" "Bij m'n zus: die is daar woon- en werkachtig..." en dan weer die ogen... zonder er bij stil te staan dat de werkende mens tijdens de zonovergoten uren van de dag op een vervelend kantoor zit of in de file of in iemand anders z'n vervelend kantoor. In het naar huis rijden valt er nog wel een zonsondergang mee te pikken, dat kan er nog net af. Het paradijs, dichtbij maar toch veraf.
Maar bon/soit/alors (schrappen wat niet past). Martinique dus.
Zaterdag 04 april 2009: Ondanks de lange busreis en dito vlucht toch nog een paar uurtjes rondgereden om de hoofdstad wat te verkennen... ;-)
Zondag 05 april: jungle-tocht.Zus gevallen, ik gevallen (uiteraard ietwat spectaculairder). Resultaat: coole foto's, een blauw hand (als je goed keek) en een litteken. Daarna eerste keer op ons strandje (links, het rechtse is van iemand anders) : dag zon!Maandag en dinsdag: moedige poging om wat te 'thesissen' terwijl zus weg was. Wat een geluk dat ze internet heeft; heb ik op z'n minst toch kunnen antwoorden op enkele tientallen mails van behulpzame Majoors en Kolonels. Met andere woorden: Neen, geen andere woorden! Dat was het probleem net! ("Aan m'n thesis schrijven op de Caraïben": zelfdiscipline toch net dat beetje overschat...). 's avonds toch nog telkens wat baantjes gaan trekken in de zee. En sushi! Lekker!
Woensdag: snertregen!
Donderdag: euhm... zus, wat deden we daarna? De rhumerie? Beetje kuieren, filmpjes maken, beetje lachen.
Vanaf vrijdag begon de echte strandvakantie: Snorkelen, body-boarden (met dank aan Pierre: UN GRAND MERCI PIERRE !!) en tussen de zeeslangen en -sterren hier en daar wat gezon tijdens de gezonde picknick. En filmpjes maken. 's Avonds ook eens loempia's gaan snoepen bij de Vietnamees. Officieel de man met het grappigste Franse accent. De 4 Vietnamezen die later binnenkwamen werden op hun wenken bediend: eigen volk... Ze hadden geluk dat ze enkel de 'vijf-liter-soep-de-man' namen.Zondag 12 april 2009: Tropische tuin bezocht. Geen vogelspinnen. Zelfs geen als-vogelspin-verklede-hagedis, die nochtans wél in overvloed aanwezig waren. Naar mijn mening toch een gemiste kans: geen nood meer om die staart af te werpen, mens noch dier komt bij je in de buurt... Nog snel even via een kleine omweg naar ons strandje: laatste baantje trekken in de Caraïbische Zee... Uiteindelijk toch weer de vlieger op. Wel drie uren vroeger dan voorzien: Thank you very much, Air Caraïbes, de vakantie was inderdaad net iets te lang!
Maandag 13 april 2009: Parijs! Lekker ontbijt, klaargemaakt door m'n hoogst persoonlijke 'Paris for dummies'-gidsen. Nogmaals enorm bedankt. Om 1430Hr de bus op die er ditmaal 2 maal zo lang over deed, ondanks de feestdag. Nochtans een Duitser als chauffeur, vreemde zaak... 2030Hr: Bijna 36 uren wakker ("A good soldier can sleep anywhere"... niet dus) en eindelijk thuis. Godver... de strijk!Dinsdag 14 april 2009, 0745Hr: Fysiek aanwezig in de les DJ007: "Engaging Armed Forces in Crisis Response Operations". De geest zit nog ergens boven de Atlantische Oceaan.
Het paradijs, dichtbij maar toch veraf.
Le P'tit Prince
