Des bonnes résolutions

Het lijkt nog maar gisteren dat ik ongeduldig stond te trappelen om het vliegtuig op te springen richting Parijs/Antwerpen, en ik ben alweer een week terug op de Caraiben. Om maar te zeggen hoe de tijd voorbij vliegt.

Zoals dat gaat met vakanties, was ook de mijne heel erg leuk, redelijk druk en vooral veel te snel om. Het was heerlijk om iedereen terug te zien. Veel gefeest, geknuffeld, gelachen, een beetje gehuild (bij het vertrek) en – zoals dat gaat bij al die feesten – veel gedronken en gegeten. (Burp.) Resultaat: 1,5 kg erbij.

Dat valt dus dik tegen, zeker omdat mijn voornemen van 2008 nog niet helemaal afgewerkt was (-4 kg). Daarvan heb ik nog 3.5 kg te gaan, wat het eindresultaat voor 2009 brengt op… juist, -5 kg. Mijn nieuwe voornemen voor een nieuw jaar in mijn nieuwe woonplaats.

Terug op Martinique was mijn koelkast uiteraard helemaal leeg, en omdat een mens niet kan leven van de liefde alleen (toch zeker niet op afstand), moest ik dus dringend naar de supermarkt. Ik maakte de aloude fout, door er met honger en heel veel zin in lasagna naartoe te gaan. Gelukkig zat mijn goede voornemen nog vers in mijn geheugen, en kocht ik een lasagna van de weightwatchers. Slechts 5 punten per portie. Even vroeg ik me af of een lasagna met zo weinig calorieën nog wel een lasagna kon zijn (laat staan een lekkere), maar wie niet waagt niet wint, dus ik nam hem toch maar mee.

Thuis aangekomen stak ik het spel gauw in de oven (45 minuten volgens de verpakking) en ging vervolgens een beetje dobberen in bad. Ik was er nauwelijks weer uit, of ik hoorde de oven al piepen. Vol verwachting (en zéér grote honger) holde ik naar de keuken, haalde de schotel uit de oven en zag… een kabouter-lasagna. Het ding was gewoon gekrompen tot en mini-lasagnaatje van 5 vierkante cm. Moest Garfield zoiets voorgeschoteld krijgen, hij zou hem gewoon naar John zijn kop smijten.

Maar zo niet met mijn dure geimporteerde lasagna. Ik ging braaf aan tafel zitten en at hem in 3 happen op. Lekker was hij wel, maar ik begreep opeens waarom er zo weinig calorieën in zaten. Het ding was zo klein dat er nauwelijks plaats was voor calorieën, laat staan veel.

Nog geen 20 minuten later had ik uiteraard weer honger. Wat daarop volgde was een schranspartij van alles wat ik nog in mijn kast heb kunnen vinden: chips, zwanworstjes, cornflakes, nougat, augurken en sardientjes uit blik. Dik en mezelf héél schuldig voelend, plofte ik nadien in de zetel. Moest ik de tijd kunnen terugdraaien… (had ik het waarschijnlijk opnieuw gedaan).

Maar goed, niks aan te doen, what’s done is done. Morgen is er gelukkig weer een nieuwe dag. En morgen begin ik echt. Ja, vanaf morgen. Beloofd. Echt. Morgen.